Etrafıma bakıyorum da insanlar ne kadar ufak şeylerle mutlu olmayı başarıyor. Benim derdim ne, benim farkım ne? Ortalamanın biraz üstünde bir zekam olduğunu varsaysak bile hiçbir zaman toplumdan soyutlanacak bir deha falan olmadım.Benim sıfatım genelde 'tuhaf' ya da 'farklı' oldu hep 'zeki' ya da 'dahi' değil.Sorun zaten diğerlerinden farklı bir zekaya sahip olmak değil.Farklı düşünmek ya da tamamen bağımsız olarak hiç kimseye ihtiyacı olmayacak kadar güçlü görünmek,kendi ayakları üzerinde durmak...
İnsanlığın doğasında kendine ihtiyacı olunduğunu hissetme psikolojisi var. Herkes kendisinden bağımsız yaşam süremeyecek birinin varlığını ister,sürekli ona ihtiyacı olan birini... Bu durum muhtaç ya da aciz birini istemek değil, ama kendi olmayınca hayatı eksik olan biridir.Yirmili yaşlarda çocuklardan nefret ettiğini söyleyip ahkam kesen kadınların da otuzlu yaşlara gelince birden deliler gibi çocuk özlemi içine girmesi de bundan başka bir şey değildir.Belki de yalnızlığı paylaşmaktır, sana ihtiyacı olan birinin varlığını hissetmek... Aksi durumda zaten farzi intihar düşünceleri sarar aklı; 'Ben şu an şuracıkta ölsem,kimsenin hayatından bir şey eksilmeyecek; herkes hayatına eskisi gibi devam edecek.Kimsenin bana ihtiyacı yok' gibi...
Ben bu yaşa kadar kendi ayakları üzerinde durmak işini çok iyi yerine getirdiğimi düşünüyorum.Hep kendi işimi kendim hallettim,kimseden öyle deli gibi yardımlar görmedim.Elbette yanımda hep bir ailem ya da arkadaşlarım oldu, iyi ki de varlar; ama hiç bir zaman onları muhtaç olduğum insanlar gibi görmedim.Bilmiyorum belki de o ihtiyaç psikolojisini hep birisinin bana ihtiyacı olsun şeklinde istedim bencilce. İhtiyacım olsa da insanlara bunu asla belli etmedim,bir şekilde kendim hallederim her şeyi diye.Kimseye ihtiyacı olmayacak kadar güçlü görünmenin sonu da yalnızlığa çıkıyor.Oysa muhtaç görünmeden de birbirinin yanında olabilmeli insanlar...
Bu saatte otobüste arkamda çocuk zırıltıları ile internete girip bana bunu yazdıran ne bilmiyorum ama hep bu sekiz saatlik otobüs yolculuklarında derin düşüncelere dalıyorum.Yol bitince de pek çoğunu unutuyorum.İnsan olmak tuhaf bir şey...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder